| Sobaczyńskiego kronika sielska Żadne konkretne miasto i wieś nie zasługują na antyreklamę, nawet tę niezawinioną. I jego władze, i upodobania ludzi, niczym szczególnym nie różnią się przecież w poszczególnych środowiskach. Bodzentyn, Suchedniów, Wąchock, Pawłów, Kielce, czy nawet stołeczna Warszawa waniajut podobnie… A więc moja kronika jest uniwersalna, bo punktuje absurdy wielu lokalnych środowisk, uśrednionych pod wspólnym szyldem Łysicowa. Jeżeli zauważycie Państwo podobieństwo do jakichkolwiek realnych miejscowości, osób i wydarzeń – będzie to wyłącznie zbieżność przypadkowa, choć oczywiście powinna zastanawiać … Opowieść pierwsza: Kariera gajowego z Wilczych Kątów Lesie mój, lesie mój, zielony mój lesie, każdy parobecek piórko z ciebie niesie. Parobecek, którego opowieść ta dotyczy wyniósł z wilczego lasu nie tylko piórko, a cały krakowski pióropusz… No, może nie krakowski, a taki trochę przaśny… A było to tak: Młody gajowy Bruzda w Wilczych Kątach, których mieszkańcy od wieków żyli z boru, podbierając runo leśne, zwierzynę, ale i drzewo na budowę , opał lub handel, wyszedł im naprzeciw. Pozwalał pozyskiwać dorodne jodły, byleby umiejętnie i za… dodatkową, nie zaksięgowaną opłatą… No, były jeszcze dodatkowe usługi w naturze, sięgające pewnej feudalnej tradycji :”przynależnej nocy” i „przywileju kompleksowej gościnności”, ale obyczajowa cenzura nie pozwala przytaczać tu szczegółów… Z czasem młody gajowy doszedł do słusznego wniosku, że nie można polegać tylko na chłopskiej dziesięcinie, że trzeba też spróbować samemu, zgodnie z duchem czasu wykazać osobistą kreatywność… No i zorganizował swój własny biznes. Wszedł w porozumienie z tartakiem w Kostowie . Ci nie przyjeżdżali już do lasu chłopskimi furmankami, ale samochodem ciężarowym. Tam, zorganizowana na prędce grupa uderzeniowa – pilarza Czerwińskiego, traktorzysty Krotochwila (obaj z czasem otrzymają znaczące publiczne przywileje) i paru innych, byli prekursorami znanej skądinąd współczesnej „antykornikowej gospodarki leśnej…” Do maskowania pni gajowy Bruzda miał osobną ekipę, która praktycznie na koniec każdego tygodnia (zwykle w niedzielę) paliła gałęzie i maskowała pnie po wywiezionym drzewie. Nad lasem, między Niedźwiedziowem, a Jaworowem każdej niedzieli unosił się charakterystyczny dym. Ktoś oczytany nazwał nawet ów las Mordorem… Nie wszystkie gałęzie i pnie udawało się spalić, prawie codziennie gajowy odwiedzał więc posterunek policji w Łysicowie, zgłaszając … kradzież drzew. Zgłoszenia po jakimś czasie wędrowały do kosza, a to „z powodu nie wykrycia sprawców”. W końcu jednak czyściciele lasu przesadzili i tuż przy uczęszczanym i dzierżawionym rządowi uroczysku wycieli okazałą jodłę, która miała ponoć przeszło 4 metry sześcienne tzw. masy. Nadleśniczy z Łysicowa zaczął tropić Bruzdę ale był bez szans… Leśny gang miał na usługach policjanta, który pilotował transport do tartaku i w odpowiednim czasie trzymał straż na moście w Łysicowie. Hulaszczy tryb życia gajowego i jego pomocników żyje w legendzie do dziś, a nawet … chodzi już do szkoły. Przygoda z lasem trwała kilka lat, ale ambitny gajowy postanowił z czasem zostać … politykiem. Podwiązawszy się pod wiodąca partię Przedsiębiorczych Obywateli został … radnym powiatowym i zapisał się na … studia. Były to tylko tak zwane zaoczne komplety, które kończył każdy, kto miał za co je opłacać, ale dobre i takie. Gajowy miał pieniądze na opłacanie semestrów, kolega napisał pracę magisterską, no i bez trudu został inżynierem – magistrem i mógł awansować. Z tak poważnymi papierami w kieszeni mógł wreszcie wypłynąć. Tworzy stowarzyszenie, a pod jego szyldem rozprowadza potrzebującym żywność. Jako dobroczyńca odbije się z czasem na ważny wójtowski urząd w samym Łysicowie, a póki co.… Cenniejsze rzeczy z darów szły do spiżarni leśniczego, sołtysa i spółki, a biedocie serwowano co pośledniejsze rzeczy, zwłaszcza jabłka, każąc jeszcze płacić, rzekomo „za transport”. Jakoż wspomniano, owocowy darczyńca awansuje wkrótce na „owocowego wójta gminy”. Wraz z wójtem awansowali na gminnych rajców kompanii z leśnego gangu… Ci od palenia gałęzi również zostali wynagrodzeni, rzecz jasna na swoją mizerną miarę… W dni parzyste sprzątali przy gminnych drogach, a w nieparzyste przy … budowie wójtowskiego domu. Współpracownik wójta, radny z Wilczych Kątów również społecznikuje. Wpadł oto na pomysł budowy ścieżki rowerowej miedzy swoją wioską, a sąsiednim Podłączem. Dostał od wójta ludzi i zaczął budowę „ścieżki”, ale tylko do swojego pola, przy którym miał zresztą osobiste wysypisko śmieci po dawnym sklepie. Po kilkutygodniowym sprzątaniu wysypiska i wycince blokujących powstającą ścieżkę drzew, o ścieżce rowerowej zapomniano. W Wilczych Kątach mówią, że nosił wilk razy kilka, poniosą i wilka. Wilk jednak w niczym już nie przypomina prymitywnego drapieżnika z lasu. Wyszlachetniał, wyrzeźbił muskuły na siłowni, przypiłował kły i nauczył się „polityki klasycznej”, czyli tak wycinać przeciwników, żeby „krwie nie uronić”, a śladu nie zostawić. Jako w lesie przy wycince z pniami bywało… . Radek Sobaczyński Opowieść druga: Mały człowiek z wielkiego miasta robi interesy w cieniu sufitów w świetle przewodów
w objęciach biurek w krokach obchodów
rodzą się rzeczy jasne i ciemne
ja nie rozróżniam ich nie ufam więc jestem z miasta to widać
jestem z miasta to słychać
jestem z miasta to widać słychać i czuć (Kuba Sienkiewicz) Nie tak dawno temu (a nawet jeszcze później), za lasami i rzekami, cywilizował wiejskie samorządy ucywilizowany na tajnych i zaocznych kompletach prawnik z wielkiego miasta – Paweł Niedopas (po milicyjnym „mieczu” zwanym również Colombo). Jurysta Niedopas zacierając za sobą zapach prowincji otworzył co prawda kantorek w wielkim mieście, ale tylko dlatego, żeby olśnić zakompleksionych wójtów z gmin wiejskich wizytówką z nazwą metropolii. „Kancelaria z wielkiego miasta orzekła” mógł potem miażdżyć swoich adwersarzy wójt z Szawłowa … Radca praw trojga Niedopas wykupił przestarzały program komputerowy i mógł z powodzeniem ściągać wzory uchwał i pism procesowych, co okazywało się nadto skuteczne, bo jeśli nikt takich nie zaskarży, bezmyślnie wędrują do dzienników urzędowych (komu w urzędach wojewódzkich chce się to czytać… ). Gorzej, gdy juryści miejscowego wojewody mieli do czynienia ze skargą na uchwałę, bo wtedy nie mieli wyjścia, muieli przeczytać i wytknąć błędy i niedoróbki w wesołej twórczości Niedopasa. Były wojewoda pozostawał zresztą na smyczy sprytnych samorządowców, bo ci bez trudu wyrabiali sobie tzw. „dojścia” – wyborczymi głosami i około imprezowymi obiadami… Nasz jurysta nieźle radził sobie jednak w świecie szarych interesów i szarej polityki. Sprytni wójtowie i aspiranci na posłów potrzebowali porządku w papierach, bo nasz Nadwiślański Kraj na papierach stoi, znaczy na konstytucji i pochodnych… Wszystko tu dozwolone poza „solówką” – interesy wszelkie można robić tylko w bandzie, nigdy w pojedynkę. Wielość papierów ma stanowić właśnie barierę dla „solistów” i partyzantów. No i jest wodą na młyn dla owych band polityczno – biznesowych i obsługujących je prawników. Dzięki temu Niedopas zyskał sporą wiedzę o naiwnych wójtach (od Glinży – po Łysiców), a nic tak nie łączy ludzi jak … wiedza o sobie … Dodajmy przy okazji, że wiedza o sobie klik wyborczych także po wyborach jest głównym spoiwem rządzących. Naruszenie tego spoiwa – to zwiastun rychłej porażki (o CBA i innych cichociemnych nie wspominając…). Dlatego wójt Bruzda musi tolerować zarozumiałego i nadto ambitnego Suchocińskiego, Dotacjadziński musi mieć posadę, a Owieczka z Wołkowa mandat… Coś jednak z przykurzonych genów zostało prawnikowi Niedopasowi bo zaczął inwestować też w ziemię, zwłaszcza tę, którą można było wkrótce z zyskiem odsprzedać po urzędowej cenie… Miejscowe służby tajne i jawne, nawet gdyby się starały, byłyby bezsilne… Ludzie szarej polityki i szarego biznesu są politycznie przezroczyści, albo inaczej –„odpustowi”. Nazwa pochodzi stąd, że onegdaj sprzedawano na odpustach święte i swawolne obrazki, które zmieniały kolor w zależności od kątu patrzenia. I takimi są nasi samorządni, podopieczni Niedopasa. U wojewody z PiS i naiwnej posłanki byli patriotami od ¼ pokolenia, a niektórzy z dziadkami sięgającymi nawet wojen szwedzkich (kto by tam dzisiaj pytał z której strony szańców), w niechętnych PiS –owi sądach robili zaś europejskie oko, na odpustach stawali się pobożni, a nieopodal bronili konstytucji i wolności kopulacji. Trafił się jaki dociekliwy policjant, otrzymywał od wojewody telefon, że trzeba ciekawość poskromić, bo ucierpieć może człek prawy i cnotliwy. Niedopas miał jednak szczególnego pecha, ale o tym w jednej z następnych opowieści… Radek Sobaczyński |