„Dobry człowiek”

Czy warto być dobrym człowiekiem? Głupie pytanie. Samo w sobie brzmi źle. Pytanie „czy warto” zawiera w swojej treści pytanie o korzyść. Bo jeśli pytamy czy warto - to w zamian spodziewamy się coś otrzymać, a jak nie, to nie.

Naszło mnie coś takiego pod wpływem pewnej „klepsydry”. Nazwisko tego, który udał się do wieczności spowodowało u mnie pewną refleksję nad tym, czy warto? W pytaniu „czy warto być dobrym człowiekiem?”,  chodzi mi o całkiem inny wymiar. Wymiar tutejszy, zwykły, ziemski.  Obojętny zapewne dla tego, co to już przed Bożym Obliczem.

Śmierć ma to do siebie, że dla tego, który zmarł nie ma już większego znaczenia – czy mówi się o nim dobry, czy zły człowiek. Ale dla tych, których zostawił ma. Bo oto nad trumną zastanawiamy się jakim był człowiekiem? Praktycznie wcale nie chodzi o to, czy był komunistą, socjalistą, narodowcem, czy bezideowym. Zwykle chodzi o to, czy był dobrym, czy złym człowiekiem.

Ten, który spowodował napisanie tego artykułu był premierem. Jak piszą – ostatnim premierem PRL, a pierwszym III RP. Na jego temat ukazało się dziś wiele wspomnień „na okoliczność”. Większość szczególnie tych z prawej strony (jeśli jeszcze taka da się w obecnej Polsce zdefiniować) delikatnie mówi o jego realizmie i dalekowzroczności. Da się to zrozumieć. Bo Mazowiecki PRL znał z każdej strony. Mógł też przypuszczać co wyniknie z radykalizmu. Już w stoczni spowalniał strajk i ograniczał z Wałęsą żądania strajkujących. Nie przysłali go tam zresztą dla Wałęsy, ale dla obstawy innych „gorących głów”. Bał się dekomunizacji, bo sam padłby jej ofiarą. A tak dożył sobie spokojnej starości u boku „politycznych wnuczków” jak imć pan Zagłoba u Skrzetuskiego.

Nie żyją już trzej „budowniczowie” okrągłego stołu – Kuroń, Geremek i Mazowiecki. Został się jeszcze jeden. Ciekawe czy znowu będzie ubliżał Kaczyńskiemu w przemowie pogrzebowej?

Wojciech Kalisz